Arena Walk

Astrate

*Drzwi areny skrzypią głośno gdy wchodzisz do środka. Pole walk przypomina koloseum. Wokół znajdują się siedziska dla widzów a w centralnym miejscu jest loża z wielkim tronem i dwoma mniejszymi. Ziemia chrzęści pod twymi stopami gdy stajesz na środku. Któż będzie twym oponentem? Kto ma na tyle odwagi? To się zobaczy.*

BTW: Żadnego offtopu. To jest miejsce rozgrywania pojedynków tradycyjnych i nie ma tu miejsca na niepotrzebne komentarze. Miłej walki życzę.

Astrate

*Na arenę wkroczył młody mężczyzna z miłym uśmiechem na twarzy. Miał na sobie swą wysłużoną, srebrną zbroję płytową z insygniami generała. Jego wielki dwuręczny miecz spoczywał wygodnie oparty na jego ramieniu. W poprzek piersi przewieszony był skórzany płaszcz z trzema sztyletami do rzucania. Srebrzysty płaszcz z insygniami klanu powiewał na wietrze częściowo zakrywając małą kuszę i długi miecz przyczepione do pasa. Stanął na środku areny rozglądając się i oczekując na przyjście zapowiedzianego adwersarza.*

Kitara

*przybyła aby sędziować pojedynek.Zajęła miejsce i obserwowała spokojnym wzrokiem arenę*

Artanis

*Na arenie zjawił się więc i przeciwnik - Dość wysoki elf w brązowym płaszczu. Rozejrzał się uważnie po owej arenie jakby oceniając przestrzeń ich dzielącą. Podskoczył kilkukrotnie sprawdzając twardość podłoża i zdjął z pleców łuk. Strzelił stawami w palcach dość głośno je rozciągając. Sprawdził, czy strzały wychodzą lekko z kołczanu i ustawił się w lekkim rozkroku. Pod płaszczem miał na sobie jakąś metalową zbroję - odbłyski można było zauważyć w tym świetle.. Poza tym wszystko co miał na sobie było skórzane. Wykluczając, rzecz jasna, groty strzał. *

Kitara

*przyjrzała się z zaciekawieniem łucznikowi i uśmiechnęła lekko*

Astrate

*Generał przyjrzał się przeciwnikowi i uśmiechnął sie lekko* Dobrze, że się zjawiłeś. czas poćwiczyć twoje umiejętności.

Kitara

*przeniosła wzrok na generała i zilustrowała jego ostrze*

Artanis

*Odwzajemnił uśmiech wciąż przyglądając się jego zbroi. Miała zaskakująco mało odstępów pomiędzy płytami - przeszkadzało to im obojgu. Jemu w trafieniu, a przeciwnikowi w ruchach.* Bijemy się do śmierci? *Zapytał widocznie niezaznajomiony z tutejszymi zasadami.*

Astrate

*ostrze to słynny już Zwiastun wyciągnięty przez Ragnara z leża smoka. Jego cechą szczególną było nietypowe, szeroki płaz. Był on na tyle szeroki, aby można było się za nim częściowo ukryć przed ostrzałem. Ostrze było stępione ale nie pomagało to przeciwnikowi w razie trafienia. Wręcz przeciwnie. Miecz zamiast ciąć miażdżył kości i mięśnie powodując olbrzymie, często śmiertelne obrażenia. Po usłyszeniu pytania spojrzał na przeciwnika, potem na Kitarę. * Nie, nie walczymy do śmierci. Tylko lekkie poturbowanie. To ma być sparring a nie sieczka.

Kitara

NIe. *odpowiedziała* Walczycie tak długo aż przeciwnik się podda lub straci przytomność. *powiedziała tak aby obydwaj ją dobrze usłyszeli*

Astrate

*uśmiechnął się szelmowsko do Kitary* Możesz być spokojna nic mu się nie stanie *spojrzał na adwersarza* Mam nadzieje, ze mnie stąd nie wyniosą. *zaśmiał się cicho*

Artanis

*Uśmiechnął się sam do siebie wesoło. Miał już się okazję pojedynkować z cwaniakiem, który myślał, że szerokość miecza daje mu ochronę. Było przecież przeciwnie - im szersze ostrze tym wolniej nim ruszasz, tym bardziej ciąży. Właściciela zaś zamienia w posąg bardzo łatwy do trafienia. Oczywiście pozostawali siłacze, którym wielkość miecza wcale nie przeszkadzała, ale ten tu nie miał wcale ponad sześciu stóp wysokości i nie wyglądał na barbarzyńcę, z których owi siłacze się wywodzili. Temu tu nie tylko ten miecz przecież ciążył, a jeszcze zbroja i pewnie kusza...
Sprawdził odruchowo proste mechanizmy w rękawach - czy sztylety wysuwają się tak jak tego sobie życzył.*

Astrate

*uśmiechnął się szelmowsko i niespodziewanie szybko zatoczył niski krąg mieczem żłobiąc w ziemi głęboką bruzdę* Zaczynaj *mruknął*

Kitara

*obserwowała obojga ze swoistym zainteresowaniem*

Artanis

*Zaczął - Ruszył biegiem zataczając łuk dookoła przeciwnika. W biegu wyciągnął strzałę i założył na cięciwę. W biegu napiął łuk. Dopiero gdy się zatrzymał wypuścił strzałę. Nie miała ona szans zranić przeciwnika - strzelił w jego naramiennik od boku. Ciekaw był jak szybko tamten odwróci się i gdzie uderzy ta strzała.*